ในประเทศที่เธอเป็นได้ครึ่งคน : กวี

'เยาวชนกำพร้า
ไร้ผืนแผ่นดินใดโอบรับ
มนุษย์ไร้ใบกำกับ
ในประเทศที่เธอเป็นได้ครึ่งคน

เสียงสะท้อนกึกก้องหุบเขา
กลองชนเผ่าตีสะบัด
บอกเรื่องราวเราจงภูมิใจ
บนดงดอยรัฐขีดสีแเดง

แม้แววตาเธอหลบต่ำ
รอยยิ้มไม่มั่นใจเอียงอาย
แต่ขัดขืนต้านอำนาจรัฐเถื่อน
ไม่สยบรับความกดขี่

จึงร่ายร้องบทเพลง
ประติดประต่อภาพชีวิตเคลื่อนไหว
หวังเพียงสังคมรับรู้
เราก็มนุษย์เท่ากัน

เสียงโอหังกำลังอธิบาย
ถึงเด็กชายที่เป็นศพอยู่ตรงหน้า
เขาได้แต่ยืนเงียบฟังเรื่องเท็จของตัวเอง
เพราะศพนั้นพูดไม่ได้

โอ, เยาวชนชาย
เธอเกิดมาได้ความเป็นคนเพียงครึ่ง
มันยังมาพรากเอาครึ่งที่มีอยู่นั้นไป
ก่อนเวลาที่เธอควรได้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์

หลับเถิดเด็กชายกำพร้า
แม้หมาขี้เรื้อนมันไม่หยุดเห่าห่อน
เธอถูกพากลับบ้านแล้วนะ
ร่างไร้วิญญาณในโลงไม้สี่เหลี่ยม'

แด่ ชัยภูมิ