เช็ดถูคราบของความเจ็บปวด : กวี

มันอาจจะดูเหนือความคาดหมาย

หรือในปัจจุบันคงเป็นเรื่องปกติ

ไปเสียแล้วนั้น แต่การเกิดขึ้นของมัน

ไม่ได้สวยงาม ทั้งยังเหน็บหนาว

เจ็บปวด กับเส้นทางที่เราต่างต้อง

เดินจับมือกันไปในทางที่อาจจะเป็น

เส้นขนานที่ไม่มีวันจะบรรจบ

ในบางครั้งเราโอบกอด เก็บรับ

ความรู้สึกของกันและกันไว้ รอวัน

วันที่จะเอ่อล้นออกมาคงเหมือนกัน

กับเขื่อนในประเทศทางตะวันตก

ที่มันไม่เคยได้บอกกล่าวให้เรา

ได้เตรียมตัวรองรับการเกิดขึ้นของมัน

มวลน้ำที่เอ่อล้น ถั่งโถม ทั้งประเดประดัง

เกินที่จะเตรียมตัวรับมือ กับมัน

ในบางครั้ง เราอาจจะได้พอเตรียมรับมือกับมัน

ตั้งแต่วันที่มันก่อตัวขึ้นมา แต่มันไม่เพียงพอ

ไม่เพียงพอสำหรับการแตกของมัน

แต่วันหนึงมันคงต้องไปแน่นอน

เราก็ยังต้องเตรียมกับการเก็บกวาด

เช็ดถูคราบของความเจ็บปวด

วันที่มันจางหายไป ตามกาลเวลา

แต่มันยังคงทิ้งร่องรอยคราบน้ำ

ในมุมบางมุมของบ้านที่เราไม่สามารถ

ที่จะเช็ดถูมันได้หมด มันเหลือใว้ในซอก

เหล่านั้น แต่บ้านยังคงต้องอยู่ได้แม้คราบ

เหล่านั้นจะยังคงติดตามซอกอยู่เสมอ.